"Zo lenig ben ik niet hoor.", zei ze. En ze probeerde haar tenen aan te raken. "En zoveel spanning heb ik niet. Ik voel me weleens onrustig, maar kan het goed aan. Ik doe wat ik leuk vind en heb een leuk leven. Mijn vriendinnen zeggen weleens dat ik iets meer rust in moet bouwen. Maar hoe doe je dat, als je moeder en ZZP-er bent? Ik kan niet rustig op de bank liggen, daar heb ik geen tijd voor. Maar ik wil wel graag af van die hartkloppingen 's nachts."
We begonnen met de behandeling en ik maakte een rotatie met haar arm. Ze spande haar arm zo erg aan dat ik het niet kon draaien. Ik liet haar arm los en haar arm zweefde in de lucht. Ze keek me aan en zei dat haar arm een klein beetje pijn ging doen. "Kijk eens naar je arm", vroeg ik haar. "Ik heb je arm niet vast, ik doe niets. Je houdt zelf je arm omhoog." Ze reageerde verbaasd, dacht dat ik het deed.
Soms is het heel moeilijk om te beseffen hoeveel spanning je in je eigen lichaam mee draagt. Dan helpt het, als je je bewust wordt van je eigen spanning. Maar dat kan ook extra confronterend zijn.
Hoe lenig je bent, heeft soms ook te maken met letterlijk loslaten. In het moment zijn en je spierspanning loslaten. Dan laat je ook je mentale stress een beetje los.
Bewustwording is dan de eerste stap.
Ben jij je bewust van je eigen spierspanning?
Nb ivm privacy, is dit een vb gecombineerd uit een paar cases en wat aangepast.